Er wordt momenteel veel geschreven over de corona.
In korte tijd is ons leven beheerst door een onzichtbare ontwrichter.
Deze situatie laat ons op verschillende manieren reageren. Het is interessant om dat te zien.
De één gaat ertegen vechten, en accepteert met moeite de ontstane situatie.
De ander laat zich niet uit het veld slaan en wordt creatief in het bedenken van alternatieve oplossingen.
Weer een ander valt in een slachtofferrol of raakt geirriteerd en gefrusteerd omdat het allemaal zo lang duurt.
En sommigen berusten erin en trekken zich terug in hun huis in de hoop dat het ooit zal overwaaien.
Deze coronatijd gaat ook niet zonder slag of stoot aan mij voorbij.
In het begin dacht ik dat het mij tijd zou kunnen geven om eindelijk eens in mijn vakboeken te gaan lezen. Dat schiet er vaak bij in.
Maar al snel kwam de twijfel.
De trainingen vielen weg. Mijn strategie om mannenworkshops in de markt te zetten moest ik op de lange baan schuiven.
En soms kwam er ook frustratie naar boven.
Toen Mark Rutte de beperkende bepalingen als met een pennenstreek verlengde met weer twee maanden! Hoe moet het nu verder? Kan ik het financieel volhouden?
En hoe ziet het leven er straks na corona uit?
Ik heb geleerd – en daarin vormt deze coronatijd geen uitzondering – dat een situatie waarin je op jezelf wordt teruggeworpen ook gezond kan zijn.
In de afgelopen tien jaar heb ik dat op meerdere momenten in mijn leven ervaren.
In mijn e-boek ‘Durf als man kwetsbaar te zijn!’ heb ik beschreven dat het leven niet maakbaar is.
Het gaat erom hoe je reageert als je de regie even kwijt bent.
En of je soms bereid bent om in vertrouwen dingen uit handen te geven.
Niet als slachtoffer of vanuit een fatalistisch gevoel dat de wereld niet meer te redden valt. Maar vanuit een gezond gevoel dat er ondanks de dagelijkse RIVM-updates nog steeds een leven te leven is.
Ik heb dat ook nu weer moeten ontdekken.
En ik kan mijzelf hierin moeilijk een ervaringsdeskundige noemen.
Wat ik nu schrijf komt voort uit nieuwe momenten van spanning, onrust, en slapeloze nachten. Maar ik heb mogen ontdekken dat bezinning op wat er al is vaak een grote motivator is!
Voor mij zijn dat een aantal zekerheden.
Mijn geloof, waarin ik ervaar dat ik gedragen word op de momenten dat ik het leven niet kan overzien. Soms heb je dat perspectief op de toekomst nodig.
Mijn liefde in de relatie. De verbinding met mijn vrouw, mijn kinderen, mijn familie en vrienden.
Mijn zelfbewustzijn, zodat ik weet dat ik in staat ben hieruit sterker naar voren te komen.
Mijn professionele bagage, waardoor ik als coach niet alleen anderen maar ook mijzelf kan stimuleren en inspireren in het nemen van de juiste keuzes.
Bezinnen begint bij jezelf. ‘Bezint eer gij begint’, leerden we vroeger al.
Bezinnen is niets anders dan nadenken (over jezelf) en daarmee inzichten opdoen.
Ik heb ontdekt dat mijn allereerste trigger om hieruit te komen nog harder te gaan werken was.
Mijn eerste gedachte was niet voor niets: zorgen dat je als ‘een malle’ eindelijk eens die studieboeken gaat lezen.
Mijn tweede gedachte was: help!, als ik niet fysiek kan coachen, dan moet het maar online. En ik begon met het opbouwen van een online trainingsprogramma.
De dagen regen zich aaneen, ik zat achter mijn bureau, bedacht het een na het andere product en was drukker dan ooit.
Ik was weer in de valkuil gelopen van een heel herkenbaar syndroom.
Die van het ‘ik-moet-iets-doen-en-wel-nú’. Want stilstand is achteruitgang. Ik moet dus keihard gaan werken!
En het lastige van dat (angst)syndroom is: je loopt jezelf zo aan alle kanten voorbij…!
Herken jij dit bij jezelf?
Per slot van rekening zitten we allemaal in hetzelfde schuitje.
Of je nu thuis werkt, online lesgeeft, of helemaal niet aan het werk bent omdat er momenteel geen werk is.
Herken je dat je geleid wordt door angst, door onzekerheid en door uitzichtloosheid?
Ik had even een moment van bezinning nodig. En dat moment heb ik mijzelf gegund. En wat voelt dat bevrijdend!
Kan ik wat aan de huidige situatie veranderen? Nee!
Kan ik wel iets aan mijzelf veranderen? Jazeker!
Ik loop mij vanaf nu niet meer aan alle kanten voorbij. Maar ik zie de kansen die zich voordoen. En zoek mogelijkheden die voor mij wél werken!
Zoals rust nemen om inderdaad wat onderhoud te doen.
Mijn studieboeken, mijn gezondheid, mijn gezin … en genieten van het prachtige weer!
En dat geldt dus ook voor jou. Pak deze time-out.
Door tijd te nemen om te bezinnen, te beraden, te ontdekken, te verrassen.
Geef er een woord aan, maar gun het jezelf!
Neem de tijd om eens stil te staan.
Wat heb jij nu nodig om deze tijd te doorstaan, te overbruggen?
Kies ruimte voor jezelf, ga sporten, verdiep je in een interessant onderwerp, zorg voor je gezin, voor je omgeving. Voel je betekenisvol! En laat het soms gewoon gebeuren.
Er zijn prachtige initiatieven waarbij je je kunt aansluiten.
Ikzelf heb mij aangemeld als ‘luisterend oor’ voor zorgmedewerkers.
Maar ook als je niet in de zorg werkzaam bent, wil ik naar je luisteren.
Zoek iets wat jou helpt om verder te komen. En zoek afleiding.
Voor mijn part leer je doedelzak spelen!
Maar, heel belangrijk: vind jouw moed om door te gaan!
Ik heb goed nieuws.
Voor als je dit graag wilt onderzoeken, maar niet goed weet hoe je dat moet aanpakken. Meld je dan aan voor een gratis ‘stoom afblazen’-gesprek.
En let op: binnenkort introduceer ik de APK!
Een periodieke ‘bezinning’, waarmee je regelmatig kunt meten hoe jij in het leven staat. En waar je wat onderhoud kunt gebruiken.
Benieuwd wat dat inhoudt? Hou dan mijn website in de gaten!
Ik wens je veel succes toe in deze coronatijd!
