Een Tibetaanse monnik was bij de berm van de weg aan het werk.
Vanuit de bergen kwam een reiziger langs die onderweg was naar het dorp in het dal.
‘Broeder kunt u me vertellen hoe de mensen zijn in het dorp beneden?’, vroeg de reiziger.
‘Dat kan ik wel’, zei de monnik, ‘maar vertel me eerst eens hoe de mensen waren in het dorp waar je vandaan komt’.
‘Nou’, zei de reiziger, ‘dat viel niet mee, ik vond de mensen onvriendelijk en gehaast.
Niemand nodigde me uit en volgens mij hadden ze liever dat ik snel weer vertrok.’
Waarop de monnik zei: ‘Ik ben bang dat het in het dorp beneden niet anders is.’
Even later ontmoette de monnik een reiziger die onderweg was van een dorp beneden in het dal naar een dorp hoog in de bergen.
Ook deze reiziger vroeg de monnik hoe de mensen in het volgende dorp waren.
Toen de monnik ook hem vroeg hoe de mensen waren in het dorp waar hij vandaan kwam, antwoordde deze: ‘Oh, die mensen waren zo vriendelijk, ze hadden alle tijd voor me en wilden helemaal niet dat ik wegging.’ ‘Dan denk ik’, zei de monnik, ‘dat de mensen in het dorp boven ook zo zullen zijn.’
Aan dit verhaaltje uit het boek De Kracht van gedachten van Martijn Frijters moest ik denken toen ik onlangs met een coachee sprak over de irrationele gedachten die haar zo vaak belemmeren.
Ze vindt het bijvoorbeeld lastig om tegen een collega te zeggen dat ze geen ruimte heeft voor die klus waarmee hij komt.
Eigenlijk moet ze NEE zeggen, maar dat doet ze niet. Sterker nog, ze neemt het aan en zegt: ‘Daar draai ik mijn hand niet voor om’.
En dat gebeurt niet af en toe, maar regelmatig.
Ze heeft ‘geleerd’ om de ander altijd een plezier te doen, maar met deze dienstbare houding doet ze zichzelf tekort.
Het gevolg hiervan is dat haar bordje steeds voller wordt en zijzelf steeds ongelukkiger.
Waarom kan ze niet gewoon zeggen dat ze het niet gaat doen?
Waarom lukt het haar toch maar niet om haar eigen grenzen aan te geven?
Waarom is ze altijd geneigd om het de ander naar de zin te maken?
Dit ‘dwingende’ gedrag vindt vaak z’n oorsprong in het verleden.
Vanuit de opvoeding zijn een aantal regels meegegeven en die hebben lange tijd standgehouden.
Er is dan ook niets mis met het dienstbaar zijn aan de ander!
Omdat dit gedrag vaak wordt ‘beloond’ door de ander met een compliment, is het heel verleidelijk om het dan ook vaker te laten zien.
Ze heeft ontdekt dat als ze iets voor een ander doet, de ander haar dan aardig vindt en waardeert. En ze besluit om het vaker te doen. Er ontstaat een gedragspatroon …
Dit komt vaak voor. En we zijn het ons er soms niet eens van bewust.
Misschien lees jij bovenstaand stukje nu en denk je bij jezelf: ‘Verhip, dit is wel heel herkenbaar!
Als het gedrag ‘volautomatisch’ wordt, dan kunnen er problemen ontstaan.
Tegen wil en dank ervoor een ander willen zijn, leidt namelijk tot ondergeschikt gedrag.
Mijn coachee onderhield haar irrationele gedachten en was niet in staat om daar logisch beredeneerbare gedachten tegenover te plaatsen.
Een logische gedachte is: ‘Het is niet erg als ik tegen hem zeg dat ik er geen tijd voor heb.
Ik mag daar zelf over beslissen en dat staat los van het feit of hij mij aardig vindt.’
Als je bij jezelf één of meerdere irrationele gedachten herkent, wees gerust: je bent echt niet de enige. Maar het is goed om je hiervan bewust te zijn. Dan pas kun je je gedrag veranderen!
De stap zetten om ander gedrag te laten zien is daarmee nog niet eenvoudig.
In mijn praktijk merk ik regelmatig dat hier een grote worsteling zit.
De verwachting van hoe je zult reageren op de ander wordt gekleurd door de ervaring die je hebt uit het verleden.
De monnik maakt de twee reizigers bewust dat hun ervaring de ontmoeting in het dorp heel goed kan kleuren. De beleving in het volgende dorp wordt dus bepaald door wat ze hebben meegemaakt en niet wat ze gaan meemaken!
Als het je lukt om invloed te hebben op je eigen gedachten en gevoelens, dan heeft dat een positieve invloed op je gedrag!
Dus niet de ander bepaalt hoe jij zult reageren, dat doe jezelf. En vul dat dus ook niet in voor de ander!
Een fronsende wenkbrauw, een verleidelijke lach, een ‘dringend’ verzoek: trap er niet langer in! Dit nieuwe, meer assertieve en autonome gedrag is echt aan te leren!
Mijn coachee heeft inmiddels geleerd om niet altijd de ander een plezier te hoeven doen. En dat begint al bij de gedachte om niet altijd aardig gevonden te willen worden.
Want hé, vind jij zelf altijd iedereen aardig?!
Als je jezelf serieus neemt, zul je zien dat de ander jou ook serieus gaat nemen!
En geloof ook in jezelf!
Als jij ervan overtuigd bent dat je er ook zélf toe doet, wordt de verleiding om je steeds maar weer aan te passen aan de ander een stuk minder logisch!
Kijk maar eens wat vaker in de spiegel en zie dan die super(wo)man!
Hoe lekker is het om af en toe gewoon je eigen zin te doen!
Gun jezelf ook een boost in zelfvertrouwen!
Bel me voor een vrijblijvende kennismaking. Ik help je er graag bij. 😉
