Ik wil je in deze blog iets vertellen over mijn loopbaan.
Het gaat daarin over het maken van keuzes.
En over de twijfels die daarbij komen kijken.
Het gaat over dromen, maar ook over durven dóen! En het gaat – denk ik – ook over jou.
Een paar jaar geleden ben ik begonnen als loopbaancoach. Daarvoor had ik jaren gewerkt bij een grote pensioenverzekeraar.
Die van het Zwitserlevengevoel.
Het was een leuke baan, ik had een aardige carrière gemaakt en voelde me er prima thuis. En toch knaagde er af en toe iets …
En toen kwam de bankencrisis. De ene fusie volgde op de ander. Ik raakte boventallig.
Er was een mogelijkheid om te blijven: dan moest ik een stap terugdoen en in de administratie verdwijnen. Ik koos ervoor om te vertrekken.
In de jaren die volgden moest ik letterlijk stilstaan bij mijn loopbaan.
Wat altijd min of meer gewoon was, werd ineens heel anders.
Ik moest na ruim 19 jaar op zoek naar ander werk.
Maar het gaf ook een kans. Dit was de mogelijkheid om mijn droom te volgen!
En het was doodeng …
Op zoek gaan naar een droom die nog niet tastbaar is.
Dat is niet eens zo eenvoudig. Want welke stap zet je eerst?
En wil ik eigenlijk wel die eerste stap zetten?!
De twijfel om van baan te veranderen nam toe.
Er waren tienduizend redenen om te blijven zitten.
Want stel je voor:
Je hebt een leuke baan. Niet altijd even uitdagend, maar wel zeker.
Met elke maand een vast inkomen. Met leuke collega’s om je heen.
In een grote organisatie met bijbehorende faciliteiten (zoals uitjes voor het personeel).
Met maandelijks een heerlijke (en gratis) stoelmassage.
Maar ook: met een prima pensioenopbouw en een gunstige spaarregeling.
En dan op de oude dag ook nog eens kunnen genieten van het Zwitserlevengevoel.
Je bent toch gek als je daarvan afscheid neemt!
Dan tóch maar terug in de administratie?
Ongemerkt was ik bezig onderdeel te worden van het ‘granieten bestand’ van de organisatie. Veilig en ongemerkt in slaap gesukkeld …!
Herken je bij jezelf dit proces?
Misschien ben je helemaal niet boventallig.
Maar af en toe voel je wel dat er iets knaagt.
Dat je inderdaad wel érg op de automatische piloot aan het werk bent.
Dat je regelmatig opziet tegen die lange treinrit naar je werk (moest je ook nog weer staan vanmorgen!)
Dat je jezelf af en toe erop betrapt dat je zit te dagdromen, en dat je dan in je droom beslist niet op je werk bent!
Als je dit bij jezelf herkent, nodig ik je uit om jouw verhaal te vertellen in een persoonlijk gesprek met mij!
Reageren kan via deze link.
Hoe het verder met mij ging?
Volgende week vertel ik je over de stappen die ik zette … sommige behoorlijk in het diepe.
Ik neem je mee in de zoektocht die nodig was om uiteindelijk mijn droom te kunnen léven.
Benieuwd? Hou dan mijn blog in de gaten!
