Ik was onlangs  bij een studiedag waar het ging over waarderend onderzoeken, appreciative inquiry (AI).
Het is een manier om waarderend te leren kijken. Naar organisaties of, zoals tijdens deze dag het onderwerp was, naar gemeenteopbouw bij kerkelijke instellingen.

Het principe van waarderend onderzoeken gaat uit van het feit dat veel dat er al is positief is.
De benadering is positief waarderend met aandacht voor wat werkt, wat mensen belangrijk vinden en wat door hen wordt gewaardeerd.

Bij waarderend onderzoeken kijk je dus naar situaties door een positieve bril.
Je richt je dan op wat goed gaat, wat je waardeert aan zo’n situatie, wat het je oplevert of wat je er prettig of plezierig aan vindt.
Je voelt je beter dan wanneer je een situatie of gebeurtenis als negatief bestempelt.
Je verbindt je gemakkelijker met een situatie als je deze kunt waarderen.
Je hebt meer plezier en energie als je je betrokken voelt.

Toen ik deze simpele maar doeltreffende theorie op me liet inwerken, moest ik denken aan de goede voornemens die wij allemaal aan het begin van een nieuw jaar maken.
Hoe kan dat toch, dat onze motivatie om dingen bij onszelf te veranderen zó kort duurt?
Waar ligt het aan dat we niet in staat zijn om onze voornemens een paar maanden vol te houden? Oftewel: positief te waarderen?

Waarom hebben we Blue Monday bedacht als uitlaatklep van deze frustratie en is deze maandag in januari de meest deprimerende dag van het jaar?!
Kennelijk balen we er zelf ook van dat we niet in staat zijn om onze eigen doelen te halen!
Lees meer

Het was in 2007 toen ik door mijn toenmalige leidinggevende werd gevraagd of ik ‘het stokje wilde overnemen’.
Hij had een conflict binnen de organisatie en gaf er de brui aan.

Mijn eerste gedachte was: Waarom ik?
Ik was weliswaar zijn ‘rechterhand’, maar dat was vooral op papier. Ik was verantwoordelijk voor het reilen en zeilen op administratief gebied. Ik moest ervoor zorgen dat het werk ‘s morgens verdeeld werd onder de aanwezige collega’s in de administratie. En ik werkte daar uiteraard in mee.
Het was een leuke taak. Niet super uitdagend, maar toch …
Een team managen, met alle overstijgende taken die daarbij kwamen, dat was toch wel wat anders!

Waarom ik?
Was er niet een collega-teammanager die even kon bijspringen tot er een vervanger was gevonden? En was het kennelijk zo’n groot probleem dat mijn leidinggevende ervandoor moest gaan?! Kon ik misschien niet nog een goed woordje doen …?

Maar er werd een beroep op mij gedaan.
En meteen kwamen mijn Ikken in actie.
Mijn loyale-ik zei: ‘Doen, Simon! Dit wordt van je gevraagd!’
Mijn trotse-ik zei: ‘Doen, Simon! Dit is een mooie kans, kennelijk zien ze potentieel!’
Mijn interne criticus zei: ‘Zul je dat wel doen, Simon! Je hebt helemaal geen ervaring. En volgens mij ook geen ambitie om leidinggevende te worden!’
Mijn onzekere-ik zei: ‘Ik weet het niet, Simon!’

Ik heb het amper overwogen.
Welke ‘subpersoon’ nu uiteindelijk aan het langste eind trok, ik weet het niet.
Feit is dat ik het ben gaan doen!
Lees meer