Ik las onlangs een recensie van het boek Lagom (spreek uit: laa-góm), geschreven door de Zweedse auteur Linnea Dunne.
De ondertitel luidt: de Zweedse kunst van een leven in balans. Kijk, dan heb je mij meteen alert!

Ik heb het boekje aangeschaft en het in één adem uitgelezen. Wat een prachtig en positief verhaal!
Zou wat in Zweden werkt hier ook kunnen werken?

Lagom wordt omschreven als ‘niet te veel, niet te weinig, precies goed’.
Het is de ultieme vorm van ‘in balans zijn’.

Door ‘lagom’ te leven kun je:

• je balans tussen werk en privé verbeteren
• bijdragen aan een schoner milieu
• in een opgeruimd huis wonen
• een bewustere consument worden
• tijd en aandacht besteden aan de mensen van wie je houdt
• van de natuur genieten en in conditie blijven
• gelukkiger leven en meer in balans

Ik vind het zo’n boeiend onderwerp – en belangrijk!, dat ik daar in dit blog graag even bij wil stilstaan.
Lees meer

Kees lijkt de laatste tijd nogal afwezig. 
Hij praat niet meer zo ronduit, hij is minder uitbundig en soms moet je aan het einde van de dag even nadenken of hij er wel is geweest.

Kees was tot nu toe een enthousiaste en hardwerkende medewerker. Tegenwoordig komt hij ’s ochtends op z’n werk, gaat aan de slag met zijn taken en verdwijnt ’s middags weer zonder veel ophef.
Wat er uit z’n handen komt is op zich goed, maar de zorgvuldigheid en de snelheid van werken nemen wel af. Zou er wat aan de hand zijn?
Je kunt er als leidinggevende geen vinger achter krijgen! Een gesprek heeft niet zoveel opgeleverd. ‘Hij vindt het werk nog leuk’, zegt hij. Maar zijn houding spreekt boekdelen.
Je houdt er als leidinggevende een naar onderbuikgevoel aan over.
Eén ding weet je zeker: zijn inzetbaarheid is hoe dan ook afgenomen. En je wilt graag dat alles weer als vanouds wordt.  Maar is dat nog mogelijk?

Is dit voor u als werkgever een herkenbare situatie?
Heeft u zelf een medewerker die zich weliswaar nog niet heeft ziek gemeld, maar waarvan u wel merkt dat het functioneren achterblijft?
Vraagt u zich af wat de reden zou kunnen zijn van deze verminderde inzetbaarheid? En lukt het u niet om in een gesprek daar achter te komen?

Er blijken veel oorzaken te zijn die de inzetbaarheid beïnvloeden:

• privé problemen
• relatie problemen
• gezondheidsvragen
• financiële zorgen
• zorgen over de veranderingen in het bedrijf
• een ongewenst teamsamenstelling
• de manier van aansturing vanuit een manager
• een gebrek aan perspectief

En voor veel mensen rust er toch een taboe op om hierover te praten, zeker met je leidinggevende.

Het kan dan fijn zijn als een medewerker met een onafhankelijke specialist eens van gedachten kan wisselen over dit soort ‘levensvragen’ die hem of haar bezighouden.
Zo’n gesprek kan nieuwe inzichten geven en leiden tot keuzes.

Een coach inzetbaarheid kan in een dergelijke situatie worden ingezet om te achterhalen wat er aan de hand is.
Hij of zij is in staat om achter de woorden te ‘luisteren’ en adviezen te geven waar iemand persoonlijk mee verder komt.
De vragen kunnen heel persoonlijk zijn, maar ook specifiek over werk of over de arbeidsomstandigheden gaan.

Voor u als werkgever is het belangrijk om te horen wat er speelt.
Het gesprek met de medewerker is inhoudelijk vertrouwelijk, maar leidt in de meeste situaties wel tot een goede oplossing waar zowel u als de medewerker bij is gebaat.
Want als bijv. een werkplek niet naar wens is, wilt u daar graag praktische oplossingen voor ontvangen.
En als er andere zaken spelen die het functioneren beïnvloeden, wilt u er alles aan doen om de rust te herstellen zodat uw medewerker weer optimaal kan presteren!

Wilt u het bedrijf zijn dat duurzame inzetbaarheid belangrijk vindt en haar medewerkers de gelegenheid biedt om zich te ontwikkelen?
En wilt u daarnaast graag input hebben om uw medewerker zo goed mogelijk te kunnen begeleiden?

Vraag dan een inzetbaarheidsgesprek aan via deze link.

Onlangs was ik samen met een collega bij een schoolvereniging waar wij na de zomervakantie een training mogen geven aan leerkrachten over het vergroten van je veerkracht.

Het gaat om een groep leerkrachten die ervaart dat er steeds vaker op een steeds breder terrein een beroep op hen wordt gedaan. En in minder tijd!
Waar is de tijd gebleven dat je als leerkracht nog voor de klas mocht staan?!

Maar voor de klas staan is tegenwoordig ook niet meer zo eenvoudig.
Je moet van zoveel markten thuis zijn wil je alle kinderen de zorg geven die ze nodig hebben. Dat roept frustratie op, maar soms ook wanhoop.
‘Ik vind het werk nog wel leuk, maar het wordt voor mij steeds lastiger om mijn taken op tijd af te krijgen.’
‘Al die drukte en verantwoordelijkheid geven mij in m’n werk behoorlijk wat spanningen.’
‘Het is zo druk geworden! Mij vergaat regelmatig het werkplezier.’
‘En ik ben thuis ook allang niet meer te genieten…!’

Kan ik het nog wel? Wil ik het nog wel? Hoe lang hou ik dit nog vol? Wie let er eigenlijk op mij?

Je hoeft trouwens niet voor de klas te staan wil je deze spanning bij jezelf voelen.
We leven in een maatschappij waar op tijd vaak al te laat is.
Het is een tempo dat we elkaar hebben opgelegd dat moeilijk is bij te benen.
Het digitale tijdperk is in veel situaties een zegen, maar vaak ook een enorme beklemming.

En dan gaat het erom hoe je bij al deze prikkels overeind kunt blijven.
Hoeveel veerkracht je hebt om mee te buigen en niet om te knakken!
Lees meer

Een aantal jaren geleden was er een reclame op televisie van een ondernemer die de hele dag aan het rennen en vliegen was om zijn onderneming draaiende te houden.
Hij lette niet meer op zijn omgeving en dat leverde wat hilarische beelden op. De slogan erbij was: ‘Een ondernemer zit nooit stil’.

Hoe overdreven die reclame destijds ook was, er schuilt wel een kern van waarheid in. En dat ervaar ik pas sinds ik zelf ondernemer ben.

Nu bedoel ik niet zozeer het feit dat ik nooit mijn ontspanning vind – en ‘tijd voor thuis’, hoewel dat gevaar ook steeds op de loer ligt.
Het is voor mij vooral het feit dat ik als ondernemer continu bezig ben met het scherpstellen van mijn focus. Wie ben ik en wat voeg ik toe aan anderen die ik wil helpen? Of in ondernemerstermen gezegd: wat is mijn waarde voor mijn klanten?

Die focus is ontzettend belangrijk. Als ik niet weet wie mijn klanten zijn, is het ook onmogelijk om ze te vinden, laat staan om ze te helpen!
Lees meer

Vorige week was het weer zover: ik ‘mocht’ met mijn gezin naar de tandarts.

Dit soort bezoeken zijn nooit mijn favoriete. Ook al was het slechts een controle.
Het begint al met iedereen op tijd in de auto te krijgen, omdat deze tandarts ervoor heeft gekozen om zijn praktijk te houden aan de andere kant van Lelystad.
Het geeft een mooi uitzicht op het IJsselmeer – dat wel – maar ook stress om de verkeersdrukte te omzeilen en op tijd te komen!

Er zat ook een ander soort van stress diep van binnen: mijn tandarts heeft mij al een aantal malen geadviseerd om mijn verstandskiezen te laten trekken.
Het is uiteindelijk beter voor mijn gebit, omdat ze geen functie meer hebben en omdat mijn kaak af en toe al wat onrustig is.
Nou, daar heb ik dus geen trek in…

Gelukkig was hij dit keer mild en focuste hij vooral op de situatie in het hier en nu.
Maar ik weet ook dat vroeg of laat het moment daar is.
Als ik eraan denk dat ik straks in het ziekenhuis bij de kaakchirurg onder het groene operatiekleed mijn verdoving krijg, dan schiet ik meteen in de stress.

Stress… het is een raar fenomeen.
Het is een reactie die ervoor zorgt dat we op scherp staan.
Voor de een betekent het een gezonde spanning en een manier om te kunnen presteren, voor de ander een reden om te vluchten.

Als je stress ervaart is het belangrijk om zicht te hebben op een sterke tegenhanger: je veerkracht.
Veerkracht wordt omschreven als: op een gezonde manier met problemen omgaan.
Lees meer

 

Ik was onlangs  bij een studiedag waar het ging over waarderend onderzoeken, appreciative inquiry (AI).
Het is een manier om waarderend te leren kijken. Naar organisaties of, zoals tijdens deze dag het onderwerp was, naar gemeenteopbouw bij kerkelijke instellingen.

Het principe van waarderend onderzoeken gaat uit van het feit dat veel dat er al is positief is.
De benadering is positief waarderend met aandacht voor wat werkt, wat mensen belangrijk vinden en wat door hen wordt gewaardeerd.

Bij waarderend onderzoeken kijk je dus naar situaties door een positieve bril.
Je richt je dan op wat goed gaat, wat je waardeert aan zo’n situatie, wat het je oplevert of wat je er prettig of plezierig aan vindt.
Je voelt je beter dan wanneer je een situatie of gebeurtenis als negatief bestempelt.
Je verbindt je gemakkelijker met een situatie als je deze kunt waarderen.
Je hebt meer plezier en energie als je je betrokken voelt.

Toen ik deze simpele maar doeltreffende theorie op me liet inwerken, moest ik denken aan de goede voornemens die wij allemaal aan het begin van een nieuw jaar maken.
Hoe kan dat toch, dat onze motivatie om dingen bij onszelf te veranderen zó kort duurt?
Waar ligt het aan dat we niet in staat zijn om onze voornemens een paar maanden vol te houden? Oftewel: positief te waarderen?

Waarom hebben we Blue Monday bedacht als uitlaatklep van deze frustratie en is deze maandag in januari de meest deprimerende dag van het jaar?!
Kennelijk balen we er zelf ook van dat we niet in staat zijn om onze eigen doelen te halen!
Lees meer

Het was in 2007 toen ik door mijn toenmalige leidinggevende werd gevraagd of ik ‘het stokje wilde overnemen’.
Hij had een conflict binnen de organisatie en gaf er de brui aan.

Mijn eerste gedachte was: Waarom ik?
Ik was weliswaar zijn ‘rechterhand’, maar dat was vooral op papier. Ik was verantwoordelijk voor het reilen en zeilen op administratief gebied. Ik moest ervoor zorgen dat het werk ‘s morgens verdeeld werd onder de aanwezige collega’s in de administratie. En ik werkte daar uiteraard in mee.
Het was een leuke taak. Niet super uitdagend, maar toch …
Een team managen, met alle overstijgende taken die daarbij kwamen, dat was toch wel wat anders!

Waarom ik?
Was er niet een collega-teammanager die even kon bijspringen tot er een vervanger was gevonden? En was het kennelijk zo’n groot probleem dat mijn leidinggevende ervandoor moest gaan?! Kon ik misschien niet nog een goed woordje doen …?

Maar er werd een beroep op mij gedaan.
En meteen kwamen mijn Ikken in actie.
Mijn loyale-ik zei: ‘Doen, Simon! Dit wordt van je gevraagd!’
Mijn trotse-ik zei: ‘Doen, Simon! Dit is een mooie kans, kennelijk zien ze potentieel!’
Mijn interne criticus zei: ‘Zul je dat wel doen, Simon! Je hebt helemaal geen ervaring. En volgens mij ook geen ambitie om leidinggevende te worden!’
Mijn onzekere-ik zei: ‘Ik weet het niet, Simon!’

Ik heb het amper overwogen.
Welke ‘subpersoon’ nu uiteindelijk aan het langste eind trok, ik weet het niet.
Feit is dat ik het ben gaan doen!
Lees meer